Το τέλος ενός αθέου...

Δεν είναι τυχαίο που αναζητούμε παραδείσους..

Είναι η πανίσχυρη κυτταρική μνήμη που μας παρακινεί...

Ας το σκεφτούμε λίγο με ψυχραιμία..

Ισως ακούγεται λίγο αφελές για τα αυτιά..των..προοδευτικών.

Κάπως έτσι υπήρξε για την εποχή του κι ο Γκαίτε.

Αλλά κι ο μεγάλος αρνητής Βολταίρος, ο γάλλος φιλόσοφος, που ήταν άθεος.

Έβριζε το θεό. Βλασφημούσε. Έκανε τον έξυπνο. Και ποίο ήταν το κέρδος του;

Το τέλος αυτού του κατα τα άλλα μεγάλου στοχαστή ήταν τρομερό:

Σύμφωνα με τη παράδοση της εποχής του, ξεψυχώντας άρχισε να παραμιλάει με τρόπο φρικτό.

¨Με πιάνουν, φώναζε. Με τραβούν. Με σέρνουν μπροστά στον θρόνο του Θεού.

Ο διάβολος προσπαθεί να με πάρει!¨ Να η κόλαση!… Κρύφτε με. Κρύφτε με.

Η νοσοκόμος, μάλιστα, που τον περιποιόταν, βλέποντας το τέλος του τρομοκρατήθηκε.

Και από τότε, όταν επρόκειτο να πάει σε άλλον ασθενή, ρωτούσε πρώτα να μάθει… μήπως ήταν άπιστος.
Είδα το τέλος του Βολταιρου, έλεγε. Και δεν θέλω ποτέ πια, να ξαναδώ θάνατο άπιστου.
Μέσα σε μια τέτοια αγωνία πέθανε ο Βολταίρος, στις 30 Μαΐου 1778.
Προκειμένου να έχει… χριστιανική κηδεία, (το γιατί ζήτησε κάτι τέτοιο,παραμένει αναπάντητο) είχε υπογράψει μια μερική ανάκληση των γραπτών του.
Ομως δεν έγινε αποδεκτή απ την παπική εκκλησία, και δεν του έγινε εκκλησιαστική ταφή.
Σε φίλο του έδωσε την ακόλουθη γραπτή δήλωση:
«Πεθαίνω λατρεύοντας το Θεό, που αγαπά τους φίλους μου, που δεν μισεί τους εχθρούς μου και που απεχθάνεται την καταπίεση.»
Τα λείψανά του διακομίστηκαν στο Παρίσι το 1791και ενταφιάστηκαν στο Πάνθεον..των ανθρώπων. Μένει να μάθουμε αν η, πέρα απ την δική μας λογική, ευσπλαχνία του Χριστού, τον συγχώρεσε και τον έφερε εκεί που ,κατά βάθος, πρέπει να πίστευε και να λαχταρούσε.
Πολλές φορές ο Θεός επιτρέπει, να βλέπουμε στον τρόπο πού πεθαίνουν μερικοί άνθρωποι κάτι από την φρίκη, στην οποία πηγαίνει η ψυχή τους.
Πόσο όμως διαφορετικά είναι τα πράγματα στην περίπτωση άλλων!

Ο μεγάλος και σοφότατος διδάσκαλος της Εκκλησίας μας άγιος Γρηγόριος ο Διάλογος αναφέρει, ότι στα χρόνια του ζούσε στην Ρώμη ένας  ανάπηρος, που τον έλεγαν Σέρβουλο..
Ένα τίποτα για τον κόσμο. Ζούσε ζητιανεύοντας σε κάποια γωνιά στον δρόμο, όπου τον μετέφεραν οι δικοί του.
Ενώ όμως ήταν πάμπτωχος, ήταν πάμπλουτος σε αρετές. Πολλές φορές έδινε ελεημοσύνη από  τις ελεημοσύνες πού του έδιναν, για να συντηρείται.
Ο Σέρβουλος δεν ήξερε καθόλου γράμματα. Είχε όμως αγοράσει την αγία Γραφή. Και όσες φορές του έκαναν επίσκεψη διάφοροι εγγράμματοι, τούς παρακαλούσε να του την διαβάζουν. Ακούγοντας, λοιπόν, ο Σέρβουλος συνεχώς τον λόγο του Θεού με πολλή προσοχή και ευλάβεια,έμαθε απ’ έξω την αγία Γραφή. Και η δύναμη του λόγου του Θεού φώτισε πλούσια τον νου και την καρδιά του.
 Και έτσι με ψυχική ανδρεία υπέμεινε την δοκιμασία του δ ο ξ ο λ ο γ ώ ν τ α ς νύκτα και ημέρα τον Θεό…

Το αν και πόσο ευαρέστησε στον Θεό με τον τρόπο της ζωής του, δείχνει το οσιακό του τέλος, όπως άλλωστε και το τέλος των περισσοτέρων Αγίων της Εκκλησίας μας.
Περιμένοντας να πεθάνει, παρακίνησε τους ανθρώπους που ήταν γύρω του, να σηκωθούν και να ψάλλουν μαζί του.
Κάποια στιγμή σταματά και τους λέει:
-Σιωπάτε.. ακούστε τους ύμνους, που αντηχούν από τον ουρανό. Και λέγοντας αυτά έφυγε η ψυχή από το σώμα του.
Την ίδια στιγμή ο τόπος γέμισε από ευωδία.. Και η ευωδία αυτή παρέμεινε μέχρι την ώρα πού ενταφιάστηκε το λείψανο του..

Σίγουρα η φθαρτότητα μας οδηγεί στο θάνατο ,πέρα απο κάθε άλλη προοπτική. Αρκεί το τέλος να είναι ένα πανηγύρι σαν του Σερβούλου. Αλλιώς…Χαιρετε..

πηγή