π. Μάρκελλος Καμπάνης "να παραδώσουμε όλη τη ζωή μας στον Χριστό"

π. Μάρκελλος Καμπάνης: Να ξέρουμε πως, όταν όλα θα είναι σβησμένα γύρω μας, τελειωμένα, κατ’ εμάς, και δεν θα βλέπουμε τίποτα και θα έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο της απελπισίας, ότι κι εκεί είναι ο Χριστός.

(Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει»). Μιλώντας στους πιστούς πριν την θεία Κοινωνία, ο π. Μάρκελλος τόνισε ότι είναι ανάγκη όλοι να συνειδητοποιήσουν για μία ακόμη φορά, ότι προσέρχονται στον Χριστό όπως είναι. Γιατί, η υποκρισία ή μία ψευδής και επιφανειακή ετοιμασία, δεν βοηθάει στην σχέση με τον Κύριο. Αναγνωρίζοντας σε τι θέση και στάση είναι ο καθένας, εφόσον το έχει συνειδητοποιήσει, το αναφέρει στον Χριστό, για να μπορεί να υπάρξει, όχι μόνο η θεραπεία, αλλά και η ένωση μαζί Του. «Προσερχόμαστε συνειδητοποιώντας ποιοι είμαστε. Προσερχόμαστε στην κοινωνία που ο Χριστός έχει ετοιμάσει για εμάς και απαρτίζεται από την Θεοτόκο, τους αγίους και τους αγγέλους, από τις ψυχές αυτών που έχουν φύγει, χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του κόσμο, έχει τον δικό του χώρο, την δική του άποψη. Ο Κύριος ξέρει πως είμαστε, τι υποφέρουμε, τι κατανοούμε, τι έχουμε συνειδητοποιήσει, αν πιστεύουμε, και μας δέχεται όπως είμαστε.» Ο Χριστός είναι για να πει στον άνθρωπο την αλήθεια και το πως θα φτάσει σε Αυτόν. Και καλεί όλους σε αυτήν την κοινωνία, που λέγεται χριστιανική κοινωνία, Εκκλησία, σε μια διάσταση αιωνιότητας. Κι έτσι κουβαλώντας τον εαυτό του, ερχόμενος σε επίγνωση με τα πάθη του την απιστία, τις διαστροφές, την αδυναμία, όλα αυτά τα φέρνει μπροστά στον Χριστό. Έως ότου φτάσουμε σε αυτήν την πίστη, που είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος, συνέχισε ο π. Μάρκελλος, να παραδώσουμε όλη τη ζωή μας στον Χριστό, έχουμε αρκετή δουλειά κι ο Χριστός θα μας πάρει, θα μας προσλάβει όταν είμαστε έτοιμοι γι’ Αυτόν. Ο Χριστός βλέπει όπου υπάρχει φως, για να το προσεγγίσει. Κι αυτό το φως το βγάζει μια ψυχή, χωρίς εμείς να το ξέρουμε. Είτε επειδή υποφέρει, επειδή έχει ταπεινωθεί ή ισοπεδωθεί ή έχει πονέσει, αυτό το ξέρει Εκείνος. Τότε μια ψυχή βγάζει φως μέσα από αυτό το μαρτύριο του πόνου, την συνειδητοποίηση, την μετάνοια και αυτό το φως ελκύει τον Χριστό, για να τον πλησιάσει, να τον αγκαλιάσει και να τον φέρει πιο κοντά Του. Ο Χριστός προσεγγίζει εκεί που υπάρχει λίγο ή πολύ φως. Και αυτό το φως βγαίνει μέσα από την μετάνοια και την προσέγγιση του Παρακλήτου, του Αγίου Πνεύματος. Και ολοκλήρωσε ο π. Μάρκελλος: «Να ξέρουμε πως, όταν όλα θα είναι σβησμένα γύρω μας, τελειωμένα, κατ’ εμάς, και δεν θα βλέπουμε τίποτα και θα έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο της απελπισίας, ότι κι εκεί είναι ο Χριστός. Η πίστη του Χριστού προσφέρεται κι όταν είμαστε χάλια κι όταν η ιστορία μπορεί να έχει σταματήσει να κυλάει.»

Αναρτήθηκε από Συνοδοιπορία στις 10/26/2020