Ἦταν παραμονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 24 Μαρτίου τοῦ 1942, καὶ ἤμασταν στὴ Δράμα, στὴν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα. Ἡ ξένη κατοχὴ ἦταν Βουλγάρικη.
Οἱ στερήσεις, οἱ ἀρρώστιες καὶ ἡ πεῖνα εἶχαν πάρει τρομακτικὲς διαστάσεις καὶ ὁ θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικροὺς καὶ μεγάλους καὶ ἰδιαιτέρως τὰ παιδιά.
Μεταξὺ τῶν συγγενῶν μου εἶχα καὶ μία μακρινὴ θεία, χήρα μὲ πέντε παιδιά. Τὸν ἄνδρα της τὸν εἶχαν σκοτώσει οἱ κατακτηταὶ πρὶν ἀπὸ ἕξι μῆνες στὶς σφαγές, στὶς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ 1941.
Ἀπὸ τρόφιμα τῆς εἶχαν ἀπομείνει ἕνα δάχτυλο ἐλαιόλαδο καὶ μία «χούφτα» καλαμποκάλευρο.
Ἐκεῖνο λοιπὸν τὸ ἀπόγευμα σκέφτηκε ὅτι αὔριο, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶχε ἔστω καὶ κάτι λίγο γιὰ τροφὴ στὰ παιδιά, ἑκατὸ δράμια ἀλευράκι κ᾽ ἕνα δάχτυλο λαδάκι.
Ἀποφασιστικὰ ὅμως ἔκανε τὸ σταυρό της καὶ εἶπε στὴν Παναγία• «Παναγία μου, ἐγὼ θὰ σοῦ ἀνάψω τὸ καντήλι, γιατὶ ἡ μέρα ποὺ ξημερώνει εἶναι πολὺ μεγάλη γιὰ τὴν πίστι μας, ἀλλὰ καὶ Σὺ ὅμως ἀνάλαβε νὰ μοῦ θρέψης τὰ παιδιά».
Πῆρε τὸ λιγοστὸ λαδάκι καὶ μ᾽ αὐτὸ ἄναψε τὸ καντήλι τῆς Παναγίας. Τὸ ἱλαρό του φῶς φώτισε τὸ φτωχικὸ σπίτι καὶ ἡ καρδιά της γέμισε ἀπὸ γαλήνη. Αὐτὸ τοὺς συνώδευσε στὴ βραδινή τους προσευχὴ καὶ στὸν ὕπνο τους ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀξέχαστο βράδυ.
Τὴν ἄλλη μέρα, μετὰ τὴ θεία λειτουργία, ἡ θεία μου ἄνοιξε τὸ ντουλάπι, γιὰ νὰ πάρη τὸ λιγοστὸ ἀλεύρι, καὶ ἔμεινε ἄφωνη. Τί βλέπει; Τὸ «λαδερὸ» γεμᾶτο λάδι μέχρι πάνω, καὶ δύο σακκοῦλες γεμᾶτες ἀλεύρι καὶ μακαρόνια!!!
Σταυροκοπήθηκε ἡ γυναίκα πολλὲς φορές, δοξάζοντας καὶ εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ καὶ τὴν Παναγία γιὰ τὸ μεγάλο θαῦμα, ἀλλὰ δὲν εἶπε σὲ κανένα τίποτα.
Γιὰ δύο χρόνια οὔτε τὸ λάδι ἄδειαζε ἀπὸ τὸ μπουκάλι οὔτε καὶ τὸ ἀλεύρι «σώθηκε» ποτέ, παρὰ τὴν καθημερινή τους χρῆσι γιὰ ἕξι στόματα, γιὰ ἀνταλλαγὴ μὲ ἄλλα τρόφιμα καὶ γιὰ κρυφὴ ἐλεημοσύνη.
Ἀλλὰ καὶ τὸ καντήλι παρέμεινε ἀπὸ τότε μέρα - νύχτα ἀναμμένο, μαρτυρώντας μὲ τὸ ἄσβεστο φῶς του τὴ ζωντανὴ πίστι αὐτῆς τῆς εὐλογημένης γυναίκας.
Περιοδικό Σπίθα -Μάρτιος 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου