Πόσο αξίζει ένα λεπτό πάνω στη γη;

 Από σειρά εκπομπών στα ραδιοκύματα...

Το Τριώδιο αρχίζει. Ώρα για ανάταση ψυχής.

http://sotiriapsixis.blogspot.gr/

Ορθόδοξη Ιεραποστολή του Μπουσούγκιου στην Ουγκάντα

Δεν είναι εύκολο για τον καθένα να βρεθεί στην Αφρική. Δεν είναι εύκολο να βοηθήσει εκεί, με προσωπικό κόπο και μόχθο το έργο της ιεραποστολής.  Μπορώ όμως να προσφέρω με άλλο τρόπο και να γίνω συνεργάτης της Ιεραποστολής. 

Αντιγράφω από http://orthodoksiierapostoli.blogspot.com/2012/11/blog-post_43.html

Από το καλοκαίρι του 2012 μία ακόμα φλόγα της ιεραποστολής άναψε .Αυτή τη φορά στο Μπουσούγκιου της Ουγκάντας, που με τη Χάρη του Θεού σκοπεύουμε να χτίσουμε Ιερό Ναό στο όνομα της Παναγίας της Χρυσοπηγής -Σχολεία (Δημοτικό και Γυμνάσιο) και ιατρείο.

Αν λοιπόν στην καρδιά σου μιλά ο λόγος του Χριστού που μας ζητά να τον κηρύξουμε σε όλα τα έθνη,

Αν θέλεις να βοηθήσεις την Ορθόδοξη Ιεραποστολή μας στο Μπουσούγκιου της Ουγκάντας:

Γίνε συνεργάτης μας και να γνωρίζεις πως μπορείς να κάνεις πολλά.

Τι μπορείς να κάνεις;

Πρώτα απ όλα πολύ προσευχή ο Θεός να βοηθήσει και να ενισχύσει το έργο που διακονούμε.

Ακόμη:

Μπορείς να διαθέσεις ή να συγκεντρώσεις βιβλία Χριστιανικού περιεχομένου σε καλή κατάσταση , όχι πάντως καινούργια ,τα οποία μαζεύουμε στην Ιερά Μονή Παναγίας

Χρυσοπηγής και τα διαθέτουμε στη φιλανθρωπική μας Δωροέκθεση « από καρδιάς»

έναντι 1 ευρώ.

Χρειαζόμαστε εικόνες για τους Ναούς.

Ιερά Σκεύη σε καλή κατάσταση.

Εικονάκια μικρά, και καραμέλλες για τα παιδιά αλλά και τους μεγάλους.Οι καραμμέλες είναι πάντα καλοδεχούμενες στην Αφρική.

Δημιούργησε ερχόχειρα (σελιδοδείκτες,πέτρες ζωγραφιστές,μικρές ζωγραφιές και ότι ακόμα φανταστείς ) που να θυμίζουν ή να παραπέμπουν στην Αφρική.Αυτά θα διατεθούν για την Ιεραποστολή μας στο «από καρδιάς».

Μάζεψε Ιερατικά υφάσματα που μπορείς να βρείς ακόμη και ρετάλια, τα οποία το μικρό μας εργαστήρι ιεροραπτικής θα αξιοποιήσει για τις ανάγκες της ιεραποστολής μας,φτιάχνοντας καλλύματα και Ιερατικές στολές.

Αν μπορείς δημιούργησε καλύμματα με αυτά τα υφάσματα -Αγίων Ποτηρίων-προσκυνηταρίων ακόμη και μάκτρα (τα κόκκινα υφάσματα που χρησιμοποιούνται στη Θεία Κοινωνία)

Aκόμη

Στείλε μας από καθαρό κερί, μικρά κεριά ,τα οποία τα πλέκουμε με έναν ιδιαίτερο τρόπο και τα διαθέτουμε στη γωνιά της Ιεραποστολής, έναντι 1 ευρώ.

Δημιούργησε μικρή ομάδα που να ενεργοποιείται στο χώρο της φιλανθρωπίας και της Ιεραποστολής.

Μίλησε σε άλλους ανθρώπους για την προσπάθεια που γίνεται και κάνε κοινωνούς της Αγάπης και της Ιεραποστολής και άλλους αδελφούς μας..

Στείλε μας τις ιδέες σου για δραστηριότητες ή εκδηλώσεις που μπορούμε να πραγματοποιήσουμε για την Ιεραποστολή στην ηλεκτρονική διεύθυνση

ekdoseisxrysopigi@yahoo.gr

Για την αποστολή των κατασκευών και τη χρηματική βοήθεια:
Ιερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγής τ .θ.49-19014 Καπανδρίτι
Ακόμη στην κατάθεση του Λογαριασμού του ιερέως της Ιεραποστολής.
NYOMBI GEORGE
Λογαριασμός για Ελλάδα GR.5505400510000411788011018
1) Καταθέσεις σε καταστήματα PROBANK
2) Καταθέσεις σε καταστήματα άλλων Τραπεζών μέσω εμβασμάτων.
Γίνε συνεργάτης της Ιεραποστολής μας. 

Την φλόγα που άναψε,μην αφήσεις να σβήσει...

Αξίζουμε μία νέα παράταση;

 Άκουσα την ιστορία στο ραδιόφωνο. Με άγγιξε ιδιαίτερα... 

Το βρήκα και το παραθέτω, να το γευτείτε κι εσείς.

Τα παραμύθια λένε για έναν Πέρση βασιλιά που ζούσε ένα μεγάλο δράμα. Η γυναίκα του βρέθηκε να τον απατάει και αναγκάστηκε να την εκτελέσει. Έμαθε όμως ότι και πολλές άλλες γυναίκες έκαναν το ίδιο. Έτσι έχασε την εμπιστοσύνη του απέναντί τους και δεν τολμούσε να κάμει σύζυγό του καμμιά τους. Έβαλε λοιπόν τον βεζύρη του να του βρίσκει κάθε μέρα μία παρθένα, την παντρευόταν και μετά την πρώτη νύχτα του γάμου την εκτελούσε, για να μην προλάβει να τον απατήσει.

Έφτασε όμως η μέρα που ο βεζύρης δεν μπορούσε να του βρει άλλες νύφες. Προσφέρθηκε τότε, παρά την απροθυμία του πατέρα της, η ίδια η κόρη του βεζύρη, η όμορφη Σεχραζάτ, να γίνει η επόμενη νύφη. Τη νύχτα του γάμου τους η Σεχραζάτ αρχίζει να διηγείται στον βασιλιά ένα παραμύθι, αλλά ήρθε το πρωί χωρίς να το ολοκληρώσει. Ο βασιλιάς θέλοντας να ακούσει τη συνέχεια και το τέλος του παραμυθιού, αναγκάζεται να μην την εκτελέσει. Το άλλο βράδυ η Σεχραζάτ τελειώνει το παραμύθι, μα ξεκινάει αμέσως ένα άλλο και το αφήνει στη μέση. Ο βασιλιάς αναβάλλει για δεύτερη φορά την εκτέλεσή της. Με την εφευρετικότητα της Σεχραζάτ, αυτό παρατείνεται για χίλιες και μία νύχτες. Τότε ο βασιλιάς αποφασίζει επιτέλους να της χαρίσει τη ζωή και έτσι η Σεχραζάτ πετυχαίνει να μείνει για πάντα σύζυγός του και βασίλισσα.

Καθημερινά στη μελλοθάνατη σύζυγο χαριζόταν παράταση ζωής για μία και μόνο μέρα. Μα εκείνη την αξιοποιούσε τέλεια, ώστε να έχει πράγματι κάθε πρωί ο σύζυγός της έναν καλό λόγο για να της ανανεώνει το λιγοστό περιθώριο ζωής. Αποτέλεσμα; Με τον τρόπο αυτόν η έξυπνη Σεχραζάτ κέρδισε όχι μόνο ζωή, αλλά την πιο καλή ζωή, τη ζωή μιας βασίλισσας.

Αλλά κι εμείς, κάθε φορά που νέο έτος ανατέλλει, ευχόμαστε να φτάσουμε αισίως και στο τέλος του. Ζητάμε απ’ τον Θεό παράταση ζωής. Και όχι μόνο για τον χρόνο που αρχίζει. Αλλά για χρόνια πολλά. Όμως φροντίσαμε ποτέ να έχει ο Θεός έναν καλό λόγο, για να ανανεώνει συνεχώς το χρονικό μας περιθώριο; Του έχουμε αποδείξει ότι αξίζουμε την παράταση που ζητάμε; Πώς χρησιμοποιήσαμε τον χρόνο που μας δόθηκε; Και τί σκεπτόμαστε γι’ αυτόν που θα δοθεί; Τί αξιόλογο έχει το παρελθόν μας, που να εγγυάται για το μέλλον μας;

Κάνοντας αποτίμηση ζωής στα τριανταοχτώ του χρόνια ένας συγγραφέας, γράφει:

«Πέρασαν τα νιάτα με τα όνειρα… Τα γερατιά; Είναι ακόμα μακριά… Τί κέρδισα, τί έχασα στο μεγάλο τριανταοχτάχρονο παζάρι της ζωής μου; Και τότε είδα, και τότε ένιωσα, …πως κύλησαν ανόητα τα χρόνια τα τριανταοχτώ, πως σπαταλήθηκαν δίχως λογισμό και κρίση, δίχως στοχασμό και πείρα, δίχως ηδονή και πίκρα, σε μια τελμάτωση ζωής καθημερινής… Σπατάλησα τα κέρδητά μου δίχως να τα χαρώ. Κ’ ήταν ζημιές τα κέρδη, κέρδη οι ζημιές, που ισοσκέλιζαν απελπιστικά όλα τα φύλλα του μεγάλου βιβλίου… Κατάντησε μαγαζάκι η επιχείρηση, που πούλαγε αφιόνι με δράμι σ’ όσους ήθελαν να αποχτηνωθούν, όπως εγώ, όπως ο κόσμος όλος…» (Μ. Καραγάτσης, Το χαμένο νησί – Φανταστική νουβέλα).

Μήπως κι εμείς αφήσαμε και κύλησαν ανόητα τα χρόνια της ζωής μας; Μήπως και τα δικά μας όνειρα έσβησαν σε μια τελμάτωση ζωής; Αν ναι, καιρός για τη μεγάλη ανατροπή. Ας δώσουμε επιτέλους έναν καλό λόγο στον Θεό για την παράταση του χρόνου που ζητάμε. Θα τον πείσουμε πως ψάχνουμε όχι απλώς για μια χαμοζωή, αλλά για κείνη τη βασιλική ζωή, που έχει πρόθεση ο ίδιος να μας δώσει (Ιω. 10, 10);

Αξίζουμε μία νέα παράταση;     του π. Δημητρίου Μπόκου

[ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 438, Ιαν. 2020]

Τὸ λαδάκι στὰ νηστικὰ παιδιὰ ἢ στὸ εἰκονοστάσι;

 Ἦταν παραμονὴ τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, 24 Μαρτίου τοῦ 1942, καὶ ἤμασταν στὴ Δράμα, στὴν ἰδιαιτέρα μου πατρίδα. Ἡ ξένη κατοχὴ ἦταν Βουλγάρικη.

Οἱ στερήσεις, οἱ ἀρρώστιες καὶ ἡ πεῖνα εἶχαν πάρει τρομακτικὲς διαστάσεις καὶ ὁ θάνατος θέριζε κάθε μέρα μικροὺς καὶ μεγάλους καὶ ἰδιαιτέρως τὰ παιδιά.

Μεταξὺ τῶν συγγενῶν μου εἶχα καὶ μία μακρινὴ θεία, χήρα μὲ πέντε παιδιά. Τὸν ἄνδρα της τὸν εἶχαν σκοτώσει οἱ κατακτηταὶ πρὶν ἀπὸ ἕξι μῆνες στὶς σφαγές, στὶς 29 Σεπτεμβρίου τοῦ 1941.

Ἀπὸ τρόφιμα τῆς εἶχαν ἀπομείνει ἕνα δάχτυλο ἐλαιόλαδο καὶ μία «χούφτα» καλαμποκάλευρο.

Ἐκεῖνο λοιπὸν τὸ ἀπόγευμα σκέφτηκε ὅτι αὔριο, τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, εἶχε ἔστω καὶ κάτι λίγο γιὰ τροφὴ στὰ παιδιά, ἑκατὸ δράμια ἀλευράκι κ᾽ ἕνα δάχτυλο λαδάκι.

Ξαφνικὰ τὰ μάτια της ἔπεσαν πάνω στὸ σβησμένο καντήλι, ποὺ ἦταν κρεμασμένο μπροστὰ στὸ εἰκονοστάσι, καὶ τότε μπῆκε στὸ δίλημμα• τὸ λαδάκι στὰ νηστικὰ παιδιά της, ἢ στὸ εἰκονοστάσι μὲ τὴν εἰκόνα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ;

Ἀποφασιστικὰ ὅμως ἔκανε τὸ σταυρό της καὶ εἶπε στὴν Παναγία• «Παναγία μου, ἐγὼ θὰ σοῦ ἀνάψω τὸ καντήλι, γιατὶ ἡ μέρα ποὺ ξημερώνει εἶναι πολὺ μεγάλη γιὰ τὴν πίστι μας, ἀλλὰ καὶ Σὺ ὅμως ἀνάλαβε νὰ μοῦ θρέψης τὰ παιδιά».

Πῆρε τὸ λιγοστὸ λαδάκι καὶ μ᾽ αὐτὸ ἄναψε τὸ καντήλι τῆς Παναγίας. Τὸ ἱλαρό του φῶς φώτισε τὸ φτωχικὸ σπίτι καὶ ἡ καρδιά της γέμισε ἀπὸ γαλήνη. Αὐτὸ τοὺς συνώδευσε στὴ βραδινή τους προσευχὴ καὶ στὸν ὕπνο τους ὅλο ἐκεῖνο τὸ ἀξέχαστο βράδυ.

Τὴν ἄλλη μέρα, μετὰ τὴ θεία λειτουργία, ἡ θεία μου ἄνοιξε τὸ ντουλάπι, γιὰ νὰ πάρη τὸ λιγοστὸ ἀλεύρι, καὶ ἔμεινε ἄφωνη. Τί βλέπει; Τὸ «λαδερὸ» γεμᾶτο λάδι μέχρι πάνω, καὶ δύο σακκοῦλες γεμᾶτες ἀλεύρι καὶ μακαρόνια!!!

Σταυροκοπήθηκε ἡ γυναίκα πολλὲς φορές, δοξάζοντας καὶ εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ καὶ τὴν Παναγία γιὰ τὸ μεγάλο θαῦμα, ἀλλὰ δὲν εἶπε σὲ κανένα τίποτα.

Γιὰ δύο χρόνια οὔτε τὸ λάδι ἄδειαζε ἀπὸ τὸ μπουκάλι οὔτε καὶ τὸ ἀλεύρι «σώθηκε» ποτέ, παρὰ τὴν καθημερινή τους χρῆσι γιὰ ἕξι στόματα, γιὰ ἀνταλλαγὴ μὲ ἄλλα τρόφιμα καὶ γιὰ κρυφὴ ἐλεημοσύνη.

Ἀλλὰ καὶ τὸ καντήλι παρέμεινε ἀπὸ τότε μέρα - νύχτα ἀναμμένο, μαρτυρώντας μὲ τὸ ἄσβεστο φῶς του τὴ ζωντανὴ πίστι αὐτῆς τῆς εὐλογημένης γυναίκας.

Περιοδικό Σπίθα‎ -Μάρτιος 2013‎

Πόλεμος; Τρέξε να σηκώσεις τα λεφτά από την τράπεζα…

 Πόλεμος; Τρέξε να σηκώσεις τα λεφτά από την τράπεζα…

 

Επί τη ευκαιρία της Εθνικής Επετείου του «ΟΧΙ», που πλησιάζει, θα ακουστούν και πάλι οι ίδιο τετριμμένοι «δεκάρικοι», περί ομοψυχίας και ομονοίας του τότε λαού, θα τα περδικλώσουν οι «αριστεροί» με την εθνική αντίσταση, θα καρυκευτούν τα μηνύματα «της πολιτικής και πολιτειακής ηγεσίας» και με ολίγον κορωνοϊό και θα… σβήσουν τα φώτα. Βεβαίως θα διατρανωθεί και η κοσμοξάκουστη αποφασιστικότητα των πολιτικών, να υπερασπιστούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα έναντι της Τουρκίας, η οποία αλωνίζει ανενόχλητη το Αιγαίο.

Θα πρότεινα φέτος να πρωτοτυπήσουν και, αντί για τα χιλιοειπωμένα διαγγέλματα, να διαβάσουν το τι μαθαίνουν τα Ελληνόπουλα στα σχολεία για το «Σαράντα».

 Είμαι δάσκαλος της Ε’ Δημοτικού. Στην σελίδα 44 του α’ τεύχους του βιβλίου Γλώσσας, περιέχεται κείμενο-επίκαιρο για την επέτειο. Οπότε ο πρωθυπουργός της χώρας, μπορεί να αναγνώσει το κείμενο που διδάσκονται τα Ελληνόπουλα, «για να νιώσουν περήφανα για τον ηρωισμό της γενιάς του ’40, για την πατρίδα μας»:

«Συμπολίτες μου». (Αν προσέξουμε δεν χρησιμοποιεί πια την παραδοσιακή προσφώνηση «Ελληνίδες, Έλληνες», αλλά το αόριστο «συμπολίτες μου». Είναι ντροπή και δείχνει το προσκύνημά τους στην δημογραφική αλλοίωση που μας επέβαλλε η νεοταξική δυσωδία). Θα ακουστούν, λοιπόν, τα παρακάτω, «αντάξια της μεγαλειώδους θυσίας του λαού μας»:

«Η Ιταλία, συμπολίτες μου, την 28η Οκτωβρίου του 1940, μας κήρυξε τον πόλεμο! Κι εμείς πήγαμε στα υπόγεια και κρυφτήκαμε». (Ο τίτλος)

Οι οικογένειες της εποχής, εκείνης όταν άκουσαν τις σειρήνες, τρομαγμένες και… λερωμένες από τον φόβο τους, πανικοβλήθηκαν. Σας μεταφέρω μια εικόνα, σύμφωνα με το σχολικό βιβλίο.

Κάποια στιγμή γύρισε ο μπαμπάς στη μαμά και της είπε πως θα τρέξει στην τράπεζα να σηκώσει λεφτά. Δεν έχουμε δραχμή, είπε κι έφυγε τρέχοντας στη σκάλα…

Όταν ο μπαμπάς γύρισε από την τράπεζα λερωμένος πολύ και σκισμένος και χωρίς το καπέλο του, είπε ότι η τράπεζα ήταν κλειστή και δεν μπόρεσε να σηκώσει λεφτά. Τότε πήγαμε σ’ ένα υπόγειο, στης κυρίας Γιαννοπούλου, γιατί το σπίτι της έχει υπόγειο και το λιακωτό της είναι τσιμεντένιο και δεν μπορούν να το τρυπήσουν οι μπόμπες. Και ο μπαμπάς πήρε στην αγκαλιά του τον αφηγητή, παιδί μικρό και του είπε:

-Άκη, από σήμερα θα γίνεις άντρας. Και ο Άκης, εμπνεόμενος από την γενναιότητα του πατέρα του, απάντησε:

Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…».

 (Πριν σχολιάσω να τονίσω τα εξής: Όλοι οι ειδικοί επιστήμονες που ασχολούνται με την γλώσσα και την διδακτική της, γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν αθώα παραμυθάκια και ότι κάθε γλωσσικό κείμενο, ακόμα και ένα πρόβλημα μαθηματικών, προάγει συγκεκριμένες αξίες και στάσεις ζωής).  

Ας προσέξουμε τρία ύπουλα μηνύματα που κρύβονται στο προδοτικό κείμενο.

Πρώτον: Κρυφτήκαμε στα υπόγεια. Δηλαδή, δειλία, ηττοπάθεια, αφιλοπατρία, καλλιέργεια στα μικρά παιδιά αισθήματος υποταγής και υποτέλειας στους εχθρούς μας. Οι Τούρκοι αλυχτούν, ίσως κληθεί ο λαός να υπερασπιστεί όσια και ιερά, όμως εμείς, θα κρυφτούμε στα υπόγεια και θα γλιτώσουμε. Η αντίσταση στα… υπόγεια σώζει πατρίδες και όχι το «Ελευθερία ή Θάνατος».

Δεύτερον: Τρέχει ο πατέρας, πρώτη του σκέψη και αντίδραση στο άκουσμα του πολέμου, στην τράπεζα «να σηκώσει λεφτά». Υπάρχει μια συγκινητικότατη φωτογραφία της εποχής. Μια μαυροφορεμένη μάνα, η Ελληνίδα που ανέθρεψε λεβέντες, αποχαιρετά τον στρατιώτη γιο της, βάζοντάς τον να φιλήσει την εικόνα του στρατιώτη του Χριστού, του Άη-Δημήτρη. Μέσω του σχολικού κειμένου εξευτελίζεται η ελληνική οικογένεια, ο θεσμός του πατέρα, συκοφαντούνται οι 14.000 περίπου ήρωες, που δεν έτρεξαν στις τράπεζες, αλλά στις αετοράχες της Πίνδου για να πεθάνουν -και όχι να σκοτώσουν- για την πατρίδα. Και βέβαια προβάλλεται, όχι η αρετή της φιλοπατρίας, αλλά η λέπρα της ψυχής, η φιλαργυρία.

Τρίτον: Εγώ τότε φοβήθηκα πάρα πολύ, γιατί δεν ήθελα να γίνω σήμερα άντρας…

Βεβαίως, γιατί οι πραγματικοί άντρες στρατεύονται και πολεμούν! Ενώ όσοι δεν θέλουν να γίνουν άντρες, παίρνουν ένα Ι5 (γιώτα πέντε) χαρτί απόλυσης ή εξαγοράζουν την θητεία τους και σπεύδουν σαν λαγοί στα υπόγεια και άσε τα κορόιδα να κατασκοτώνονται για την τιμή της έθνους! Αν προβάλλεις το αντρικό πρότυπο, κινδυνεύεις από τις «κυρακατίνες» της πολιτικής ορθότητας να κατηγορηθείς για… σεξισμό.

Ένας πρωθυπουργός που θα απευθυνόταν στους Έλληνες και τις Ελληνίδες και όχι στους συμπολίτες του, θα διάβαζε, την ημέρα της 28ης, αυτό που διέσωσε ο Στρατής Μυριβήλης.

Στον πανηγυρικό λόγο που εκφώνησε στην Ακαδημία Αθηνών, στις 27 Οκτωβρίου του 1960, μεταξύ των άλλων σπουδαίων ανέφερε και ένα συγκλονιστικό γεγονός, που διαδραματίσθηκε, όχι «στο διάσελο της Ιστορίας» (Βρεττάκος), αλλά στα μετόπισθεν, όπου ο απόλεμος πληθυσμός της πατρίδας μας, συναγωνιζόταν την ανδρεία των μαχητών.

 Το μεταφέρω:

«Είχε οργανωθή, κατά τη διάρκεια του αγώνα υπηρεσία μεταγγίσεως αίματος, απ’ τον Ερυθρό Σταυρό της Ελλάδος. Είχα και ένα φίλο γιατρό, σ’ αυτή την υπηρεσία, λοιπόν πήγαινα κάπου-κάπου να τον δω και να τα πούμε. Ο κόσμος έκαμε ουρά κάθε μέρα για να δώση το αίμα του για τους τραυματίες μας. Ήταν εκεί νέοι, κοπέλες, γυναίκες, μαθητές, παιδιά που περίμεναν τη σειρά τους. Μια μέρα, λοιπόν, ο επί της αιμοδοσίας φίλος μου γιατρός, είδε μέσα στην σειρά των αιμοδοτών που περίμεναν, να στέκεται και ένα γεροντάκι.

-Εσύ, παππούλη, του είπε ενοχλημένος, τι θέλεις εδώ;

Ο γέρος απάντησε δειλά:

-Ήρθα κι εγώ, γιατρέ, να δώσω αίμα.

Ο γιατρός τον κοίταξε αυστηρά με απορία και συγκίνηση. Ο γέρος παρεξήγησε το δισταγμό του. Η φωνή του έγινε πιο ζωηρή.

-Μη με βλέπεις έτσι, γιατρέ μου. Είμαι γερός, το αίμα μου είναι καθαρό, και ακόμα ποτές μου δεν αρρώστησα. Είχα τρεις γιούς. Σκοτώθηκαν και οι τρεις εκεί πάνω. Χαλάλι της πατρίδας. Όμως μου είπαν πως οι δύο πήγαν από αιμορραγία. Λοιπόν, είπα στη γυναίκα μου, θα ‘ναι κι άλλοι πατεράδες, που μπορεί να χάσουν τα παλληκάρια τους, γιατί δε θα ‘χουν οι γιατροί μας αίμα να τους δώσουν. Να πάω να δώσω κι εγώ το δικό μου. Άιντε, πήγαινε, γέρο μου μού είπε κι ας είναι για την ψυχή των παιδιών μας. Κι εγώ σηκώθηκα κι ήρθα». («Η 28η Οκτωβρίου 1940», πανηγυρική λόγοι ακαδημαϊκών, επιμέλεια Πέτρος Χάρης, Αθήνα 1978, σ. 322).

Τέτοιες γενιές και με τέτοια παιδεία, νικούν και σώζουν πατρίδες…

 

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος-Κιλκίς

π. Μάρκελλος Καμπάνης "να παραδώσουμε όλη τη ζωή μας στον Χριστό"

π. Μάρκελλος Καμπάνης: Να ξέρουμε πως, όταν όλα θα είναι σβησμένα γύρω μας, τελειωμένα, κατ’ εμάς, και δεν θα βλέπουμε τίποτα και θα έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο της απελπισίας, ότι κι εκεί είναι ο Χριστός.

(Η αγρυπνία και η ομιλία εντάσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος «ΕΝΟΡΙΑ εν δράσει»). Μιλώντας στους πιστούς πριν την θεία Κοινωνία, ο π. Μάρκελλος τόνισε ότι είναι ανάγκη όλοι να συνειδητοποιήσουν για μία ακόμη φορά, ότι προσέρχονται στον Χριστό όπως είναι. Γιατί, η υποκρισία ή μία ψευδής και επιφανειακή ετοιμασία, δεν βοηθάει στην σχέση με τον Κύριο. Αναγνωρίζοντας σε τι θέση και στάση είναι ο καθένας, εφόσον το έχει συνειδητοποιήσει, το αναφέρει στον Χριστό, για να μπορεί να υπάρξει, όχι μόνο η θεραπεία, αλλά και η ένωση μαζί Του. «Προσερχόμαστε συνειδητοποιώντας ποιοι είμαστε. Προσερχόμαστε στην κοινωνία που ο Χριστός έχει ετοιμάσει για εμάς και απαρτίζεται από την Θεοτόκο, τους αγίους και τους αγγέλους, από τις ψυχές αυτών που έχουν φύγει, χιλιάδες χρόνια πριν από εμάς. Κάθε άνθρωπος κουβαλάει τον δικό του κόσμο, έχει τον δικό του χώρο, την δική του άποψη. Ο Κύριος ξέρει πως είμαστε, τι υποφέρουμε, τι κατανοούμε, τι έχουμε συνειδητοποιήσει, αν πιστεύουμε, και μας δέχεται όπως είμαστε.» Ο Χριστός είναι για να πει στον άνθρωπο την αλήθεια και το πως θα φτάσει σε Αυτόν. Και καλεί όλους σε αυτήν την κοινωνία, που λέγεται χριστιανική κοινωνία, Εκκλησία, σε μια διάσταση αιωνιότητας. Κι έτσι κουβαλώντας τον εαυτό του, ερχόμενος σε επίγνωση με τα πάθη του την απιστία, τις διαστροφές, την αδυναμία, όλα αυτά τα φέρνει μπροστά στον Χριστό. Έως ότου φτάσουμε σε αυτήν την πίστη, που είναι δώρο του Αγίου Πνεύματος, συνέχισε ο π. Μάρκελλος, να παραδώσουμε όλη τη ζωή μας στον Χριστό, έχουμε αρκετή δουλειά κι ο Χριστός θα μας πάρει, θα μας προσλάβει όταν είμαστε έτοιμοι γι’ Αυτόν. Ο Χριστός βλέπει όπου υπάρχει φως, για να το προσεγγίσει. Κι αυτό το φως το βγάζει μια ψυχή, χωρίς εμείς να το ξέρουμε. Είτε επειδή υποφέρει, επειδή έχει ταπεινωθεί ή ισοπεδωθεί ή έχει πονέσει, αυτό το ξέρει Εκείνος. Τότε μια ψυχή βγάζει φως μέσα από αυτό το μαρτύριο του πόνου, την συνειδητοποίηση, την μετάνοια και αυτό το φως ελκύει τον Χριστό, για να τον πλησιάσει, να τον αγκαλιάσει και να τον φέρει πιο κοντά Του. Ο Χριστός προσεγγίζει εκεί που υπάρχει λίγο ή πολύ φως. Και αυτό το φως βγαίνει μέσα από την μετάνοια και την προσέγγιση του Παρακλήτου, του Αγίου Πνεύματος. Και ολοκλήρωσε ο π. Μάρκελλος: «Να ξέρουμε πως, όταν όλα θα είναι σβησμένα γύρω μας, τελειωμένα, κατ’ εμάς, και δεν θα βλέπουμε τίποτα και θα έχουμε φτάσει στο έσχατο σημείο της απελπισίας, ότι κι εκεί είναι ο Χριστός. Η πίστη του Χριστού προσφέρεται κι όταν είμαστε χάλια κι όταν η ιστορία μπορεί να έχει σταματήσει να κυλάει.»

Αναρτήθηκε από Συνοδοιπορία στις 10/26/2020

Από τον εσπερινό του Αγίου Δημητρίου